FilmComment- grafomaństwo kinomaniaka... - Blog

Witam Szanownego Czytelnika!

Zacznę od przeprosin, a przeprosić chcę za parę spraw...

• Przepraszam Cię, drogi Czytelniku, za weekendowy wpis o tak późnej porze w niedzielę. Wiem, wiem- po to robi się wpisy w weekend, żeby zainteresowany mógł się z nimi w weekend zapoznać! Ale mam dobrą (przynajmniej sądzę, że wystarczająco dobrą…) wymówkę: mianowicie ze swoją lepsiejszą połówką byliśmy od piątkowego wieczoru poza miastem, gdzie odseparowałem się od zdobyczy techniki jaką jest internet. Co prawda miałem przy tyłku wszędobylski smartphone, ale starałem się z ustrojstwa korzystać jak najmniej. Tak więc wybacz mi proszę wierny Czytelniku- nie mogę obiecać, że to się nie powtórzy, ale postaram się, aby podobne sytuacje zdarzały się możliwie rzadko…
• Po drugie przepraszam Cię, drogi Czytelniku, za środową recenzję. Żaden ze mnie pisarz, a już z pewnością znawca aktorstwa ze mnie mierny. Przyznaję się, choć powinno to być zgoła oczywistością. Pamiętaj- wszystkie przedstawione tutaj opinie są jedynie zdaniem autora! Mam jednakowoż nadzieję, iż moje wypociny przelane na bloga choć w małym stopniu Cię zainteresowały- me serce wypełnia nadzieja, że będziemy się tutaj spotykać regularnie… Ze swojej strony składam obietnicę, że będę dążył do doskonałości! A Ciebie proszę o wyrozumiałość…
• Po trzecie przepraszam za recenzję, którą przedstawię w najbliższą środę! Tak na wszelki wypadek, bo nie mam zamiaru przepraszać co tydzień. W sumie to będzie najlepiej, jak przeproszę za wszystkie moje wypociny, jakie opublikuję w przyszłości…

No dobra, wystarczy tego kajania się. Jako, że prośby wybaczenia sięgają przyszłości, mamy to już za sobą! W takim razie przechodzę od razu do meritum- cóż to za obraz postaram się przybliżyć w przyszłym tygodniu? Aby zachować kontrast, przedstawię film zgoła odmienny od poprzedniego. Będą szybkie samochody, bójki, wystrzały i wściekłość! Co ważniejsze- będą sceny pościgów zrealizowane w sposób niesamowity i dynamiczny! I teraz mój szanowny Czytelnik zakłada, że kolejny wpis sobie odpuści- przecież jestem świadom, że większość moich potencjalnych Czytelników to płeć piękna, czemu więc mam zamiar opisać film, który wydaje się nie mieć prawa spodobać się większości Pań? Są dwa powody: po pierwsze, większość z Was, drogie panie, ma obok siebie męską (gorszą) połówkę, z którą dobrze jest czasem jakiś film obejrzeć. A po drugie: w postać głównego bohatera wciela się aktor, na widok którego kobiece serca biją szybciej… Prawdopodobnie tej gwiazdy filmowej nie miałyście okazji poznać w takiej odsłonie… A Ty, męski Czytelniku: pościgi, bójki i szybkie samochody!!!

MIŁOŚĆ

Dziś na moim skromnym warsztacie zawitał jeden z największych hitów roku 2012 (niekoniecznie kasowych). Dzieło Michaela Hanekego zdobyło szereg prestiżowych nagród- wystarczy wymienić Złoty Glob za najlepszy film zagraniczny, Złotą Palmę za najlepszy film festiwalu w Cannes czy pięć nominacji do Oscara by zdać sobie sprawę, że mamy do czynienia z filmem nietuzinkowym. Czy tak jest w istocie? Zapraszam do lektury.

Już na wstępie muszę zaznaczyć, że w przypadku powyższego filmu moje oczekiwania były bardzo wysokie. Czy jest w ogóle możliwe, żeby dzieło, które zdobywa trzynaście nagród filmowych i 28 nominacji nie przypadło do gustu? No cóż…

Zacznijmy od podstaw- temat filmu jest nietypowy i niezwykle odważny. Poznajemy historię starszego małżeństwa, które dotyka osobista tragedia- żona z dnia na dzień poważnie choruje, co przewraca ich życie do góry nogami. To oczywiście każdy może przeczytać w zapowiedziach i opisach filmu. Uchylmy nieco rąbka tajemnicy: reżyser bardzo prawdziwie ukazuje zmagania bohaterów z chorobą i własnymi słabościami. Nie ma co liczyć na wspaniały, amerykański melodramat pełny cudownych retrospekcji i wiecznych miłosnych wyznań. Niestety, nie tak wygląda walka z tym, co nieuniknione…

Prawdziwa jest nie tylko sama historia, ale dosłownie wszystko- zaczynając od obrazu a na ścieżce dźwiękowej kończąc. Jeśli chodzi o obraz, to jest on brudny w najczystszym tego słowa znaczeniu. Chcę przez to powiedzieć, że nic nie jest na siłę upiększone czy udziwnione- dokładnie tak można sobie wyobrazić mieszkanie starszych osób, które całe swoje życie związały z muzyką. Jednym słowem sprzęty i wystrój jest stary i skromny ale jednocześnie czysty i schludny. Jak u każdej przeciętnej babci. Oczywiście z dodatkiem różnych muzycznych eksponatów.  No i tak dochodzimy do kolejnej ważnej kwestii- udźwiękowienia. Muzyka w filmie odgrywa bardzo ważną rolę, choć występuję szczątkowo. Film nie posiada podkładu muzycznego- wszystkie słyszane przez Nas dźwięki są wydawane przez otoczenie i bohaterów filmu. Muzykę słyszymy tylko i wyłącznie w momencie, kiedy w filmie ktoś jej słucha lub sam gra. Sprawia to, że dzieło niemieckiego reżysera ma bardzo specyficzny nastrój i ogląda się je… dziwnie. Wyjątkowość klimatu podkreślają dodatkowo długie sceny- zamiast robić szereg cięć, kamera podąża za bohaterami, a podczas statycznych ujęć jest tak ustawiona, by uchwycić wszystko bez zbędnych zmian kadru. Robi to ciekawe wrażenie i jest miłą odmianą po ostatnich „kasowych” produkcjach, gdzie wszystko jest poszatkowane jakby za taśmę filmową zabrał się Karol Okrasa z kuchennym nożem w ręku…

A jak wygląda gra aktorska? Oczywiście jest świetna. Wszyscy bardzo dobrze wykonali swoją pracę. Szczególnie gra Emmanuelle Rivy, która wciela się w rolę chorej Anne robi piorunujące wrażenie. To, co na ekranie wyczynia ta legenda francuskiego kina zapiera dech w piersiach. Jej bohaterka przechodzi szereg przemian, zarówno psychicznych jak i fizycznych. Paraliż, majaczenie, uciekający wzrok, utraty świadomości- jak to zagrać? Do tej pory myślałem, że po rolach Dustina Hoffmana w filmie „Rain Man” czy Ala Pacino w „Przebudzeniach” nic nie zrobi już na mnie takiego wrażenia- jak zwykle się myliłem. Dla mnie to Oscarowa rola. Ale przy tym wszystkim nie można zapomnieć o Jeanie-Louisie Trintignancie, który również zagrał świetnie. Nie będę się tutaj rozpisywał nad kunsztem dwójki doświadczonych aktorów, ten film powinno się zobaczyć właśnie dla ich warsztatu!

No właśnie- a dlaczego jeszcze warto obejrzeć dzieło Hanekego? Dla długich scen, tak nietypowych dla dzisiejszego kina? Nie jest to jedyny film nakręcony w ten sposób. Jeśli ktoś chce zobaczyć wyjątkowo długą i do tego dynamiczną scenę niech obejrzy „Universal Soldier III- reaktywacja”- uwierzcie, że od razu ją poznacie i nie pożałujecie (choć sam film oczywiście wybitnym kinem nie jest). Czy to, że całość rozgrywa się w jednym mieszkaniu jest tak bardzo nietypowa? Przypomnijcie sobie „Rzeź” Romana Polańskiego. Nie jest to też jedyny film, w którym ważną rolę odgrywa muzyka. Jest to z resztą typowa cecha dla filmów Michaela Hanekego. Fabuła jest oczywiście nietypowa i odważna, ale zdecydowanie nie dla każdego. Czy skłania do myślenia? Oczywiście, przy takim temacie nie może być inaczej. Jednak u mnie nie wywołała fali filozoficznych przemyśleń na temat kruchości ludzkiej egzystencji. Można sobie postawić pytanie o eutanazję, o siłę miłości i wiele innych tematów, ale ja po prostu już nie raz na te tematy myślałem. Nie ma w tym filmie nic, co by mnie straszliwie zaskoczyło. Moim zdaniem to, jak cała historia się rozwinęła było jak najbardziej do przewidzenia. Dla wielu osób będzie to szokujące i zapewne nasłucham się, że widocznie jestem człowiekiem prostym i bezdusznym, albo może po prostu za głupim na takie kino. Być może tak jest- choć oczywiście wolę myśleć, że się mylą. A może fakt, że przerabiałem podobne historie gdy odchodziły moje babcie sprawia, że „Miłość” nie jest dla mnie tak szokująca jak dla szerokiej widowni? Nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Wiem jedno- Michael Haneke nie stworzył arcydzieła, do którego będzie się wracało latami. Przynajmniej w moim przypadku. Film jest bardzo prosty, podobnie jak środki użyte do jego realizacji. Wszystko jest dobrze zrobione, gra aktorska powala, lecz jako całość nie wprawia mnie w zachwyt. Może po prostu jestem dziwny…

MOJA OCENA 7/10

Szanowny Czytelniku! (jeśli takowy się znajdzie...)

Jak większość ludzi lubię od czasu do czasu spędzić wolną chwilę przed ekranem (nie zawsze tym wielkim) rozkoszując się wytworami filmowców wszelakich! Najczęściej obok spoczywa moja narzeczona, micha z popcornem i, jeśli ekran jest z tych mniejszych: piwo, wino, a najlepiej szkocka... Czasem jestem zachwycony, czasem zażenowany poziomem "dzieła", jakim reżyser postanowił mnie uraczyć... Jednak co najważniejsze- zawsze zapoznawanie się z filmem rodzi emocje i o to w tym wszystkim chodzi! A że czasem emocje są takie, że człowiek żałuje wydanych pieniędzy... Ale nie o tym miałem dzisiaj pisać. Najistotniejsze jest to, że postanowiłem swoimi emocjami, przemyśleniami i wnioskami podzielić się właśnie z Tobą, Czytelniku! Ja już Ci współczuję, ale Ty póki co się ciesz- po prostu jeszcze nie wiesz, co Cię czeka...

W każdym razie plan i pomysł jest następujący: mam zamiar zamieszczać na blogu wypocone przez siebie recenzje filmów, z jakimi ostatnio się zaznajomiłem. Jako, że najczęściej zdarza mi się katować wytwory filmowe w weekend postanowiłem, że wpis z recenzją pojawiać się będzie w każdą środę. Może dzięki temu drogi Czytelnik będzie wiedział, co obejrzeć w weekend (lub czego zdecydowanie nie oglądać).

Od razu zaznaczę, że najprawdopodobniej większość wpisów będzie dotyczyło filmów, które warto zobaczyć- po prostu staram się unikać wszelkiego crapu... Ale nie zawsze się udaje i nie martwcie się- jeśli mi się trafi, zostaniecie ostrzeżeni...

A teraz uwaga!!!

W każdy weekend będę umieszczał wpis, na końcu którego znajdziesz podpowiedź, czego można spodziewać się w środę! A w najbliższą środę, na pierwszą recenzję wybieram dzieło wyjątkowo nietuzinkowe, z którym prawdopodobnie szanowny Czytelnik nie miał okazji się zapoznać... Reżyser z Niemiec, obsada znad Loary i 12 nagród filmowych! Ciekawe, czy domyślasz się, drogi Czytelniku, o czym będziesz miał okazję poczytać w przyszłym tygodniu...