Kiedy zięciowie odchodzą>>>>>

jeśli chodzi o daty - to tacy ludzie głownie pamiętają daty ich tylko dotyczące - ICH imieniny, ICH urodziny, a co tam reszta..JA JESTEM NAJWAŻNIEJSZY!

z tym, że w takim toku rozumowania może nastąpić mały "haczyk" - niedługo ( jak i nie już) od JEGO uroczystosciach, nikt poza nim samym, nie będzie pamiętał...

Odpowiedzi na te pytania niestety nie są łatwe. Albo ich też nie ma.

Czasami zastanawiam się też nad tym czy taki rodzic, który odchodzi poprostu się swojej decyzji w pewien sposób nie wstydzi. Właśnie przed dzieckiem. Albo że się boi kontaktów ze byłym partnerem. I odwleka spotkanie w nieskończoność choć tak na prawdę go chce.

cos w tym jest to piszesz...może i faktycznie wstyd?

bo co tu dziecku powiedzieć, jak się nie jest w porządku...? o ile się z tego zdaje sprawę...trudno mi powiedzieć, co może się dziać w głowie takiej osoby...a może rzeczywiscie to wstyd...?

Mnie się też wydaje że tacy ludzie nie potrafią przyznać się do błędu, a potem jest już za późno. Ten cały egoizm przysłania świat.

Trudno mi się wypowiadać w takich przypadkach bo tego nie doświadczyłam - ale myślę że chyba ciężko jest się znaleźć w takiej sytuacji... Póki co mój zięciulek jest okej i no niech tylko pomyśli o odejściu to z teściową będzie miał do czynienia...

Wiem, jaką macie sytuację. U mnie jest podobnie. Z tym, że ojciec dziecka utrzymuje z nim kontakt.... Pamieta o świętach. Jak jest w kraju. A przeważnie Go nie ma, taka ma pracę...Co do dziadków, to mojego starszego syna wnukiem nazywają rodzice mojego męża. Od początku tak było. I nigdy nie dali Mu odczuć, że nie jest prawdziwym ich wnukiem..... 

Dla mnie to jest niepojęte Wando...

Kiedy patrzę na mojego męża i córkę, serce mi pęka z dumy i miłości... Są tacy podobni, tak się kochają... Julka pierwsze słowa rano wypowiada:

- Mamo, a gdzie mój tatuś?

I cały dzień o niego pyta, kiedy jest w pracy... Kiedy wraca rzuca mu się na szyje.

Mąż żartuje, że już całkiem osiwiał od myślenia o Julce, kiedy nie ma go w domu. Wie jaka z niej gapa i zamartwia się o nią na zapas.

Człowiek, który ot, tak zostawia swoje dziecko jest dla mnie skreślony.

Moim zdaniem nie da się zbudowac swojego szczęścia na cudzym nieszczęściu. Wierzę, że dobro jak i zło, którego jesteśmy sprawcami wcześniej czy później do nas wraca....Opisany  zięc zachował się baaardzo egoistycznie i niegodnie wobec swojej rodziny. Myślę, że może i lepiej dla kobiety( choc to bolesna lekcja) nie  miec za partnera takiego pseudomężczyzny..

Dobrze,że są  rodzice, którzy zawsze są oparciem dla swoich dzieci i można na nich liczyc w najtrudniejszych, ale i zwrotnych momentach życia. To właśnie jest rodzicielstwo przez duże R.

Życzę wszystkiego dobrego!

Najbardziej mi żal tego niczego nie winnego dziecka...
Moge zrozumieć nową wielka miłość do innej kobiety, ale dziecko, jego dziecko zawsze bedzie jego dzieckiem...

I tu się zgodzę.... Kiedys powiedzialm to samo... Nikt nie wzbogacił się na ubóstwie innych, i nikt nie wybudował swego szcześcia na krzywdzie inych. W moim przypadku sie to sprawdziło.

Ciężkie to tematy i mam nadzieję że mnie to nie spotka, choć problem dotyczy wielu rodzin, mowię rodzin bo zdarza się że kobiety zapominają o swoich dzieciach, tak bylo w naszej rodzinie, ale baaardzo dluga historia jak się  zbiorę to napize artykuł. Wtym przypadku dziadkowie też odegrali dużą rolę.