odeszłam po 8 latach:( - Forum

Nie przesadzasz. Rozstanie nawet jeżeli jest przemyślane i słuszne to boli. I zawsze ma się wyrzuty sumienia. W końcu przez bardzo długi czas się kogoś kochało. Ale one miną - gdzieś po roku, dwóch. Czytając to co napisałaś i znając sytuację tylko z tych kilku zdań uważam, że podjęłaś słuszną decyzję. Masz prawo oczekiwać od mężczyzny by dał Ci oparcie i bezpieczeństwo. Masz prawo być szczęśliwa. Masz prawo być tylko kobietą i liczyć na to, że ktoś inny podejmie decyzję. Matkowanie partnerowi i wyręczanie go w każdej czynności jest męczące i na dłuższą metę chyba niemożliwe.

Jeżeli dusiłaś się w tym związku, jeżeli widziałaś te wady, jeżeli pragnęłaś zupełnie czegoś innego to podjęłaś JEDYNĄ i SŁUSZNĄ decyzję. I niezależnie od tego, że teraz czujesz się winna, że jest Ci troszkę źle to z prespektywy czasu na pewno nie będziesz tej decyzji żałowała.

Powodzenia życzę. Uwierz, że są na świecie zupełnie inni mężczyźni.

P.S. Ja się "męczyłam" tylko 6 lat... moja historia to bardzo podobna historia. Z happy endem :)

Z tego co piszesz na myśl nasuwa mi się jedno: DOBRY WYBÓR. Skoro nie możesz mu zaufać, czujesz się wypalona... Lepiej odejść teraz, niż za rok żałować, że "zmarnowałaś" kolejny rok... Są ludzie, którzy nie mają potrzeby zakładania rodziny. Żyją z dnia na dzień nie martwiąc się jutrem.

Nie chodzi nawet o to, że musiałaś go utrzymywać... Chodzi o to, że straciłaś zupełnie poczucie bezpieczeństwa.

Jak dla mnie - naprawdę dobrze zrobiłaś. Związki toksyczne nie są zdrowe... Jemu jest potrzebna kobieta, która da mu kopa w tyłek i walnie patelnią po głowie... i albo się królewicz obudzi i zacznie żyć wykazując troszkę kreatywności i sprytu, ale będzie szukał dalej...

Głowa do góry. Najtrudniejsze będą teraz melancholijne wieczory i ludzie, miejsca i przedmioty z nim związane... Ale czas leczy rany :)

Dziękuję Wam za wsparcie kochane:) on niby twierdzi, że chce mieć rodzinę,dzieci, ale jakoś z tą realizacją u niego jest słabo.. już się nasłuchalam obiecanek, cacanek, a głupiemu radość. Najgorzej,ze jego mama do mnie dzwonila, że jej syn płacze, nie jest sobą. Pytala co się dzieje, wyjasnilam jej. A potem probowala mnie brać na litość typu: tak Wam sie ukladalo, że za rok bysmy brali slub itd.. Ahh...

To Twoja decyzja ale badź w niej konsekwentna. Wiem, że to nie jest łatwe. Branie na litość to zagrywka poniżej pasa. I jeszcze dobitniej pokazuje Ci że to nie jest to czego chcesz? Nawet walczyć o Ciebie nie potrafi tylko mamę wysyła...

Mogę potwierdzić...jednego takiego miałam...też miał wieczny problem z pracą, szukał nie wiadomo czego?

Wszystko było za moje pieniądze i tak...do "trzydziestki" (mojej i jego)

Potem, wydawało mi się, że poznałam zupełnie odmienny typ...no tak, nie był taki spokojny, ae też duzo gadał, a mało coś robil i jeszcze chciał by ktoś to znosił...tu było trochę trudniej, bo było dziecko...ale pogoniłam dziada!

I teraz tak sobie myślę, że jednak zawsze mi najlepiej, jak nie mam żadnego faceta na karku, bo nigdy mi w życiu żaden nie pomógł (oprócz własnego ojca) i przez to umiem sobie sama radzić - utrzymać mieszkanie, dziecko, samochód i wcale nie czuje sie przez to gorsza - wręcz przeciwnie - mam święty spokój! :))))

niewiadomo właśnie czy on wysłał mamę, ponoć on nic nie mówi tylko zamyka się w pokoju a ona to zauwazyla. A, że mam dobry w miarę z nią kontakt to może wolala do mnie zadzwonić. Po tygodniu od rozstania zaproponował bycie "szczerymi przyjaciolmi".. Sama nie wiem, może to trochę za szybko a może chce mieć nad moim życie kontrolę, czy nie spotykam się z kimś innym.. hm.. prosił,abym pisala smsy, czy zadzwonila. Wiec po tygodniu napisalam smsa to nic nie odpisal..

czy uważasz, że zamykanie się w pokoju, przez dorosłego faceta, a nie dziecko w wieku szkolnym jest normalne..?

sama sobie na to pytanie odpowiedz...

Może w ten sposób ( poprzez zamykanie sie w pokoju) będzie mu lepiej. Ale jak jego mama mi o tym wspomniala to zrobilo sie okropnie..;( że ciągle śpi i płacze..
Zawsze mnie w nim denerwowało, że twierdził,  nikt nie pomaga. Ze moi rodzice nic nie pomogli, chyba zalatwic prace.Ma zal, ze oni go nie akceptują. Zawsze mu tlumaczylam, że ważne jest, aby samemu cos osiągnac a nie dostac.. nawet tą pracę po znajomości. Nie wiem dopiero po tylu latach stwierdzilam, że mamy konflikt charakterow, inne myslenie. Albo on nie dorosl albo ja.. Zglupialam.. Na koniec powiedzial mi, że cos poprzewracalo mi sie w glowie i ze jestem chamska, ze po tylu latach chcę odejść..

Nie zastanawiaj się czy mu będzie lepiej czy nie bo zwariujesz. Podjęłaś decyzję. Jeżeli chcesz w niej wytrwac to musisz spalić ten most czy zamknąć za sobą drzwi. Żyj własnym życiem a nie życiem kogoś z kim nie chcesz żyć.

szantaż emocjonalny...

Katek, mamy prawo walczyć o swoje szczęście...

Skoro ten związek Ci go nie dawał, dobrze zrobiłaś, że odeszłaś...

Teraz na pewno jest Ci ciężko, ale nadzieja wróci i miłość z pewnością także.

Trzymam za Ciebie kciuki:)

Ja usłyszalam, że jestem egoistką. A potem się jeszce truł.

no...te grożenie samobójstwem to jakiś hit! :)

i pomijając,że to jest naprawdę żałosne, to czy tay ludzie naprawdę nie widzą, że po czymś takim naprawdę ktoś w ogóle nie ma zamiaru z takim być...?

To nie była tylko groźba. Ja się nie dałam. Ale znam takie osoby które ulegają tego typu szantażom. I potem się męczą dalej w takim związku i ubolewają całe życie, że źle zrobiły że zostały.

W końcu się obudziłaś kobieto! Twoja decyzja jest jak najbardziej uzasadniona.

bo takiej osobie właśnie o to chodzi, by w swojej słabości kogoś złamać..

ale jak ktoś jest silny - takie rzeczy nie robią wrażenia, niestety...wiekszośc kobiet daje sie złapać na taki "melodramat"

ale tylko wtedy "odpuści" , gdy jesteśmy konsekwentne, inaczej ma sie takiego na głowie całe życie i potem pretensje do całego świata, że jedno z drugim nieszczęśliwe...na własne życzenie, poniekąd...

Codziennie jak wstaję zastanawiam  się czy dobrze zrobiłam.. ale w głębi serca wiem, że ten mężczyzna nie utrzymałby mnie i dzieci.. ;( przyzwyczajenie dużo daje, jest o tyle komfortowe, że nie mieszkalismy ze sobą.
Niekiedy też uważam, że to co mnie spotkało w związku nauczyło mnie, że chyba nie można być za dobrym.Muszę udawać chyba nieporadną kobietę po to by facet musiał się wykazać. Analizując wszystko bez uniesień emocjonalnych myślę, że za mało dostałam od niego.. mam nadzieję, że mnie rozumiecie kochane?

do dobrych wniosków dochodzisz...popatrz najpierw, co dla Ciebie jest ważne i czego Ty potrzebujesz, absolutnie nie przez pryzmat innego człowieka...

Czasami warto być egoistą.

Sądzę, że i tak dałaś mu dużo czasu na "ogarnięcie" się. 8 lat, to długi czas, żeby stać się odpowiedzialnym. Miłość to nie tylko patrzenie sobie w oczy, wzajemne czułości, czy seks, ale wzajemne budowanie poczucia bezpieczeństwa i stabilizacji. Z tego co napisałaś wynika, że nie przykładał się do pracy zawodowej. Nie wiem, więc jak on zamierzał utrzymać Wasze przyszłe dzieci, bo przecież wiadomo, że z jednej (Twojej) pensji trudno w tych czasach żyć. Owszem, należy wspierać, gdy jest chwilowy kryzys, ale nie utrzymywać lekkoducha do końca życia.
Ty też masz prawo czuć się szczęśliwa i usatysfakcjonowana związkiem. Życzę Ci dużo siły do przetrwania tych jego manipulacji i wpędzania Cię w wyrzuty sumienia.
Nie mówię, że on jest złym człowiekiem, ale chyba w końcu nadszedł czas przebudzenia, zwłaszcza, że jest się około trzydziestki.