Nasze najprzyjemniejsze wspomnienia ze Świąt Bożego Narodzenia KONKURS PAT&RUB - Forum

To było w Wigilię kilka lat wstecz w godzinach rannych, … w koło panowała już magia świąt.

Czekałam na ważny urzędowy dokument, który decydował o przyszłości mojej i mojego dziecka. Dokument dla mnie bardzo ważny, bo wiele miesięcy się o niego starałam, wiele razy podwijała mi się noga…i teraz już po raz kolejny z resztą czekałam tylko na ostateczną decyzje niezależną w sumie ode mnie …tak czy nie!! Wiedziałam, że szanse niewielkie, że procentowo to nie wygląda dobrze, ale łudziłam się wychodząc z założenia, że nadzieje umiera ostatnia…..

Dzwonek – otwieram. Stoi przed mną listonosz z kilkoma listami, odbieram, podpisuje i zamykam drzwi za sobą.Już wiem, że w ręku trzymam kopertę, która za chwile dwie wyjaśni mi wszystko. Wyjaśni mi czy wielomiesięczne starania moje przyniosły skutek czy  też było to tylko bezsensowne walenie głową w mur!

Otwieram powoli, ręce mi drżą……czytam i nie mogę uwierzyć -decyzja jest dla mnie i mojego synka pozytywna!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Zaczęłam skakać, śmiać się w głos, zadzwoniłam do mamy poinformować ją że się udało,że warto było starać się wielokrotnie, że zawsze trzeba mieć nadzieje i walczyć do końca, do samego końca!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Super, super…i doszłam do wniosku, że jednak magia świąt działa a święta były nad wyraz szczęśliwe i udane!!Jedyne w swoim rodzaju!!

P.S – przepraszam, że nie piszę z dokładnością, o jaki dokument( sprawę) chodzi, ale jest to dla mnie i mojego dziecka bardzo osobiste.

Do tej pory moim najwspanialszym wspomnieneim świąt był Mikołaj, który przyszedł z prezentami do mojego przedszkola (było to dawno, dawno temu). Jakoś wydawał mi się bardzo znajomy. Ta twarz, oczy, wzrost. 

To przeciez mój tata :) udawałam, że nie poznałam bo stwierdziłam, że prawdziwy pewnie zachorował i poprosił tatę o zastępstwo. 

W te święta niestety taty już z nami nie będzie przy stole :( ale będzie jego kochany wnusio i nasz synek Szymonek, który będzie obchodził Święta Bożegonarodzenia poraz pierwszy. 

Moje najmilsze wspomnienia świąteczne? Są związane z moimi dziećmi, ale i mężem, mamą, babcią i całą resztą rodziny, której jakimś cudem raz na rok udaje się zebrać w małym, drewnianym domku pośrodku niczego i wszystkie jego metry kwadratowe wypełnić śmiechem, wspomnieniami, rozmowami i ciepłem pomimo szalejącej wokół zimy...

Moje najmilsze wspomnienia świąteczne to niezmiennie cała rodzina siedząca przy jednym stole, zapach prawdziwej, zielonej choinki przybranej cukierkami, czekoladami i orzechami, ciepło płynące prosto od starego, kaflowego pieca i świadomość, że pomimo wszystkich tych różnic, które nas dzielą, jesteśmy rodziną, która przynajmniej raz na rok staje się jedną wielką jednością, kochającą i pełną ciepła...Moje dzieci uwielbiają Święta u Babci, a ja cieszę się widząc ich radosne usmiechy...Święta dla każdego powinny być takim czasem radości, jakim są dla nas...

W TEN WIGILIJNY WIECZÓR,KIEDY STÓŁ PRZYSMAKAMI JEST ZASTAWIONY.
KIEDY RODZINA Z RODZINĄ WITA SIĘ Z KAŻDEJ POLSKI STRONY.
KIEDY POD CHOINKĄ ZNAJDUJĄ SIĘ WYMARZONE UPOMINKI.
KIEDY KAŻDY Z NAS CZERPIE RADOŚĆ,MIŁOŚĆ I MA UŚMIECHNIĘTE MINKI.
W TYM WSZYSTKIM JEST MÓJ SYNEK TAKI MALUTKI NICZYM DZIECIĘ BOŻE.
WIEM,ŻE KTOŚ NAD NIM CZUWA I ZAWSZE MU POMOŻE.
CHOĆ JESZCZE SŁOWEM NIE OKREŚLI SWOJEGO UWIELBIENIA.
W NOCY DAŁ MI DOWÓD-SZCZERY,NIE DO PODWAŻENIA!.
ZAŚMIAŁ SIĘ TAK JAKBY GILGOTAŁ GO KTOŚ.:)
JESTEM PEWNA,ŻE PRZYŚNIŁO MU SIĘ PIĘKNEGO COŚ.
NA PEWNO BYŁO TO WSPOMNIENIE WIGILIJNEGO SPOTKANIA.
I POZOSTAWIŁO TO W NIM WIELE SZCZĘŚLIWYCH CHWIL DO ZAPAMIĘTANIA.
A MNIE JAKO MAMIE DAJE TO DUŻO OGROMNEJ RADOŚCI,ŻE
SPEŁNIAM SIĘ W ROLI MAMY I MAM OD SYNKA JEDYNE W SWOIM RODZAJU WIADOMOŚCI.:)

Moje najprzyjemniejsze wspomnienia ze świąt Bożego Narodzenia to tegoroczne święta.Wymarzona,wyczekiwana 3 lata ,wigilia w naszym wymarzonym domu,wszyscy razem przy jednym stole,może trochę ciasno ale razem.Rodzice i dziadkowie moi i  mojego meża,najbliżasza rodzina.Najstarszy członek rodziny-dziadzio czyta fragment pisma świętego,dzielenie sie opłatkiem,składanie sobie życzeń,wspólne śpiewanie kolęd,roześmiane i szczęśliwe twarze ,biegające dzieciaczki,pierwsza choinka i pod nią góra prezentów,dla każdego coś symbolicznego i co najważniejsze ,że wszyscy jesteśmy razem pomimo choroby babci i złego samopoczucia dziadka-pierwsza rodzinna wigilia w naszym domu,oby następne święta były tak udane jak tegoroczne.

Ten widok spędzonych razem świąt  przenosi mnie w magiczny świat i przywołuje wspomnienia,w końcu spełniły się moje najskrytsze marzenia.

Wigilia w naszym nowym wymarzonym domu-nie zazdrościmy już nikomu.

Moje najmilsze wspomnienia związane ze Świętami Bożego Narodzenia to zdecydowanie  moje beztroskie dzieciństwo:) Tak bardzo chciałąbym zrobić replay by znów stać się małą dziewczynką,która niecierpliwie wypatruje pierwszej gwiazdki na niebie a wszystko dookoła jest tak piękne i magiczne jak w bajce:)Pamiętam naszą prześliczną choinkę,pachnącą lasem Dziś już chyba takich nie ma :)Razem z mamą ubierałam nasze drzewko świąteczne Oczywiście ozdoby robiłam sama,może nie były najpiękniejsze ale najważniejsze że podobały się mamie:)I wisiały zawsze w centralnej części choinki:)Ileż wtedy było frajdy,wycinanie,klejenie,obsypywanie stłuczoną bombką naszej pięknej ręcznie robionej gwiazdy I choć choineczka bardzo kuła ja dzielnie wieszałam łańcuszki,bombki i cukierki a czasem jak nikt nie widział to zamiast cukierków,były tylko sprytnie wypchane po nich  papierki :)No bo jak tu się nie skusić i nie skosztować gdy ma się w ręku tak smakowite kąski:)Przy strojeniu choineczki zawsze śpiewałam koledy,oczywiście nie znałam ich do końca ,ale radziłam sobie doskonale Sprytnie je łączyłam i wychodził mi mix kolęd :)Mogłabym zostać didżejem,lecz w tamtych czasach jeszcze ich nie było:)Do dziś śmieję się sama do siebie gdy o tym wspomnę :) A gdy już przyszedł czas by zasiąsć do Wigilijnej Wiecierzy Ja z ochotą pomagałam nakryć stół mamie i  pamiętam jak bardzo szybko chciłam zjeść tę świąteczną kolację,no bo przecież później miał przyjść Mikołaj :) I z tego całego  pośpiechu pechowo wylałam barszcz na swoją piękną nową spódniczkę :) Ale co tam ubiór,przecież za chwilę przyjdzie ktos na kogo się czekało cały rok:) I chociaż przywitałam Mikołaja w samych rajstopkach,na których zostały jeszcze  czerwone centki po barszczu To i tak nie miało to żadnego znaczenia Najważniejsze że dostałam paczkę na którą czekałam tak długo :) Nigdy nie zapomnę tamtych chwil,tego zapachu Świąt,uśmiechu mojej mamy i całej tej magii,która we mnie wtedy żyła

Moje najprzyjemniejsze wspomienia ze Świąt Bożego Narodzenia.

Tak właśnie zastanawiam się, które to były...czy te z dzieciństwa czy teraz z dorosłości..Staram się by wszystkie ważne chwile w moim życiu były zawsze  wyjątkowe. Mój dom rodzinny, wigilie święta, zawsze były z dreszczykiem emocji. Całe przygotowania do świąt, sprzątanie , wypieki i wszelkie inne drobiazgi. Moje pierwsze kieszonkowe wydane na prezenty. Jakże były ważne te chwile. Podniosła wigili, dzielenie się opłatkiem,łzy w oczch,śpiewanie kolęd, potem wspólna wyprawa do kościoła na pasterkię na pieszo w ciemną noc, kawał drogi do kościoła. Samochody przejeźdzały obok a ja strasznie marzłam. Ale za to miałam cudne niebo usiane gwiazdami nad głową.I moją mamę którą trzymałam pod pachę.Opowiadała mi różne piękne historie. Pamiętam że mnie tak wtedy przewiało że resztę świąt spędziłam w łóżku. Rano w pierwszy dzień świąt pod choinką z samego rana znajdowaliśmy prezenty. Magia świątecznego poranka a radość na cały dzień. Zawsze były wyjątkowe.

A dziś mam swój dom, moje dzieciaki ale wigilie nadal spędzamy u mojej mamy. Jest przytulnie, ciepło, czule. Zawsze chce się wracać. Cieszę się że tradycja nadal trwa. 

Chodniki zadeptane bardziej niż zwykle, parkingi przeciążone, półki w sklepach dotykane stokroć częściej.Kobiety zmęczone porządkami, mężczyźni kobietami. Czasem na odwrót. :) Idą Święta! - a ja to kocham.

Najmiliej wspominam w tym czasie, gdy biegnę z córcią do szopki, do małego Jezuska, a wokół "głęboka" zima, i widać oddechy ludzkie, które tylko wtedy można zobaczyć. Unoszą się parą w powietrzu. A moja córka kwituje: mama, dym z brzucha mi leci. :-) Wspominam ten ścisk w sercu jak patrzę na małe usteczka śpiewające kolędy. I główkę odwracającą się co chwilę by upewnić się, że mama też śpiewa. Te chwile są dla mnie bez konkurencji.

Święta, których długo nie zapomnę, były 2 lata temu. Kilka miesięcy przed dołączyliśmy do grona rodzin rozdzielonych przez wyjazdy emigracyjne. Mój mąż był za granicą, a ja z córeczką jeszcze w Polsce. Na święta podekscytowane leciałysmy do taty. Pierwsze wrażenie nowego kraju, miasta wprost niesamowite. Mąż wynajmował malutki pokoik, więc naszym stołem wigilijnym było krzesło. Na nim 2 talerze i jakaś prosta potrawa. Nie było dwunastu dań, nie było choinki, prezenty miniaturowe-symboliczne. Do polskiego kościoła tylko 20km, więc niedaleko. W te dni najważniejsze było to ,że możemy być razem, że możemy podzielić się opłatkiem,polskim opłatkiem. To były pierwsze i jak dotąd jedyne święta, podczas, których nie było świątecznej bieganiny, nerwówki, przygotowań,włączonego telewizora i przepełnionych brzuchów:). Mieliśmy czas dla siebie i tylko dla siebie. I bardzo,ale to bardzo mi się to podobało.

,,Zaspana leniwie przeciągam się  w świeżo wykrochmalonej pościeli...Dobiegający z kuchni aromat świeżo parzonej kawy miesza się z dobrze mi znanym zapachem pasty do podłóg...,,-A Wy co dziewuszki?Jeszcze w piernatach?"-zdecydowany głos babci błyskawicznie budzi mnie z porannego otępienia.Siadam na starym,drewnianym łóżku i powoli przecieram oczy. ,,Anka, wstawaj!Babcia na nas czeka!"-mówię i delikatnie szturcham moją młodszą kuzynkę ramię. ,,-Jeszcze chwilę..."-słyszę jak szepce i przekręca się na drugi bok.,,-Dziewuszki!No choćcie wreszcie!"- woła babcie już nieco zniecierpliwionym tonem. Szybko narzucam na siebie zrobiony przez babcię na drutach sweter i idę, a właściwie biegnę do kuchni. ,,Dzień dobry"- mówię i zajmuję miejsce przy stole. Babcie stawia przede mną kubek parującego mleka i talerz chleba obficcie posmarowanego robioną przez siebie konfiturą z wiśni:..Pij, dopiero doiłam...Jeszcze ciepłe"-mówi odchodząc od stołu. Biorę wyszczerbiony kubek w ręce, ciepłe mleko rozkosznie rozchodzi się po całym moim ciele...Co chwila zerkam na namalowane przez dziadka mroza krajobrazy na szybie...,,Jakie to piękne..."-myślę i delikatnie przecieram pokryte szronowym malunkiem okna. Przez podwójne, wysłużone już szyby widzę ciocię i wójka uwijających się na mrozie/ Po chwili dołącza do nich Arek, mój starszy o 7 lat kuzyn.Wszyscy są zajęci przygotowywaniem opału na Święta. Zresztą jak co roku...Po chwili drzwi do kuchni się otwierają i pojawia się w nich duża, pachnąca jeszcze lasem choinka. Za nią stoi mój tata z siekierą w ręku:,,Pomożesz mi ją ustawić w pokoju?-jakby czytał w moich myślach.Kiwam głową i szybciutko dopijam resztkę, zimnego już mleka. ,,-Postawimy ją tutaj"-mówi mama i wskazuje to samo miejsce, co w ubiegłym roku.Tata sprawnie dopasowuje choinkę do stojaka i ustawia ją na wskazanym przez mamę miejscu. ,,Córciu wołaj Anię i zabierajcie się do strojenia"-mówi mama ścieląc babcine łóżko. Już po paru mnutach jesteśmy obie przy cudownie pachnącym zielonym drzewku.Babcia stawia przed nami kilka niecoprzykurzonych pudełek. Drżącymi rękoma, ostrożnie wyjmujemy ich zawartość...Te z pozoru zwykłe pudełeczka kryją w sobie prawdziwe cuda - kolorowe szklane bombki, biało-czerwone muchomarki, srebrne plastikowe aniołki, błyszczące anielskie włosy, przygotowywane przez nas w ubiegłym roku gigurki z masy solnej i łańcuchy z kolorowego papieru, poamlowane farbami szyszki, złote łańcuchy...Jakie to wszystko było cudowne...,,-Dziewczynki zapomniałyście o jabłuszkach i pierniczkach"-mówi ciocia wchodząc do pokoju i niosąc dwie miski ciastek i owoców.,,-I o cukierkach"-dodaje z uśmiechem mama. Po chwili choinka mieni się już tysiącem barw...,,Szykujcie się do kolacji...Nie chcecie chyba przegapić prezentów?"-żartuje wujek przyłączając się do dyskusji. Obie biegniemy więc do pokjou w którym zawsze razem śpimy,będąc u babci. I choć nie ma w nim nowoczesnych mebli, komputera i telewizora czujemy się nim naprawdę jak u siebie...Obie uwielbiamy także tą świąteczną krzątaninę, te wszystkie przygotowania- wspólne mycie okien, pastowanie podłóg, pomaganie babci przy robieniu krochmalu, pieczenie ciast z mamą i ciocią, robienie świątecznych dekoracji...W cięgu roku, choć tak naprawdę mieszkamy niedlako od siebie nie ma na to kompletnie czasu...Każdy jest zawsze czymś zajęty - a to pracą a to szkołą a to swoimi problemami...Dziś jest jednak inaczej...Dziś, jesteśmy tu wszyscy razem...Stary mały domek babci, staje się co roku w tym szczególnym dniu, domem dla nas wszystkich...

Wystrojone w białe bluzki i czarne plisowane spódniczki, nie możemy doczekać się już świątecznej wieczerzy...Wszyscy czekamy jeszcze na najstarszego syna babci, który nie dostał w tym roku urlopu i mógł wyjechać z miasta dopiero po 15.Czas płynie niesamowicei wolno...Tym bardziej kiedy jest się dzieckiem i kiedy czeka się na swój wymarzony gwiazdkowy prezent...W końcu, z nosami przuklejonymi do szyby, dostrzegamy jakieś światło:,,Wujek przyjechał!Wujek przyjechał!"-krzyczymy i tańczymy w około stołu trzymając się za ręce. Wujek pośpiesznie zdejmuje płaszcz i chwyta podane przez babcię Pismo Śwęte.Od śmierci dziadka to on-jako najstarszy z rodzeństwa-pełni honory Pana domu i rozpoczyna modlitwą świąteczną kolację sięgając jednocześnie po opłatek, którym najpier dzieli się rzem z babcią. Życzenia mieszają się z łzami wzruszenia i śmiechem, będącym wyrazem prawdziwej radości...Po chwili wszyscy razem zasiadamy do stołu.Na wyłożonym,świeżo wykrochmalonym białym obrusie stoją półmiski pełne aromatyczneo jedzenia - pierogi z kapustą i grzybami, karp w galarecie, ryba po grecu. śledzie,marynowane grzybki, kluski z makiem, racuchy, stosy przenajróżniejszych ciast i sałatek...Pod obrusem położyłyśmy wcześniej razem z babcią przyniesione ze stodoły sianko, a obok niego utawiłyśmy wolne nakrycie dla niezapowiedzianego gościa...Ale my - dzieci wcale nie myślimy o jedzeniu...Wszyscy bowiem czekamy na jeszcze jednego gościa - Świętego Mikołaja! Nagle rozlega się głośne pukanie do drzwi,Mój młodszy brat chowa się za mamą...Jest!Wreszcie przyszedł!Święty Mikołaj! ,,-Zapraszamy Mikołaju "-mówi babcia i sadza go obok wojka za stołem.Mikołaj na stare, znoszone czarne buty, czerwoną czapkę i długa białą brodę...Każdego z nas woła oczywiście po imieniu i w zamian za krótki wierszyk lub piosenkę obdarowuje nas paczkami. Mój młodszy braciszek sam boi się do niego podejść, więc prosi o wsparcie mamę.,,-Zobacz, dostałam domek dla lalek!"=krzyczę uradowana do kuzynki,,,Ja też!"-słyszę w odpowiedzi.,,-Idziemy się bawić?"-pytam i zbieram porozrzucane na podłodze reklamówki ze słodzyczami. Przeszczęsliwe zabieramy nasze upominki do pokoju i rozpoczynamy zabawę...Tegoroczna Wigli u babci była cudowna...Jak co roku zresztą...A jej mały, stary domek znowu stał się w tę niezwyklą noc domem dla nas wszystkich".

CZEKAMY Z NIECIERPLIWOŚCIĄ NA WYNIKI:)BĘDĄ DZIŚ?:)

Wyłonienie zwycięzców nastąpi w dniu 28.12.2013 r. wg regulaminu :)

A więc dziś:) oby nowa redakcja dopisała:)czekamy:)

???:)

Pracujemy nad wyborem zwycięzców. Prosimy o cierpliwość ;-)

ZWYCIĘŻCOM GRATULUJEMY!

Lista laureatów:

• kamcia83bm
• ubuntu44
• stella
• drewienko
• ewelka21

Zobacz więcej: https://www.familie.pl/artykul/WYNIKI-KONKURSU-Swieta-wspominamy-i-wygrywamy,7080,1.html#ixzz2oxw0Lbuc

Bardzo mocno dziękuję!!!!! Ten dzień jest jednak cudowny!!!!!!!!!!

 DZIĘKUJEMY !!! CUDOWNA WIADOMOŚĆ!

Hahhha dobre wieści przyniosłam 

Bardzo gratuluję Wam. Miło było poczytać jakie cudne święta miałyście!!!