Macocha, ojczym... Nasze problemy, troski i radości ;) - Forum

Wprawdzie jeszcze jestem samotną matką ale ten wątek to super sprawa :) 

Coraz popularniejszy temat ja jako "macocha" odczuwam taką potrzebę. Myślę, że i samotnym rodzicom w rozterkach przed nowym związkiem czy z wątpliwościami przy podejmowaniu kolejnych decyzji możemy coś podpowiedzieć.

Mam nadzieje, że kilka osób się zbierze.

Zbierze sie :) Trzeba dać im tylko troszkę czasu.

Ja miałam ojczyma, był to człowiek prosty, ale nie wyróżniałmnie od swoich dzieci Ja byłam najstarsza Mimo wszystko byłam zazdrosna jak brał na ręce swoje dzieci i wiedziałam, miałam taką świadomość, że to oni mają większe prawo do niego niż ja Nie pamiętam, może było coś co zaważyło na tej mojej zazdrości, może nie powinna się pojawiać ale była Trzeba dużo pracy włożyć w wychowanie takich dzieci twoje, moje i nasze,żeby nie było tej przepaści pomiędzy rodzeństwem

Masz rację baszka. Ja boję się przyjścia na świat maleństwa i tego, że szczególnie w początkowym okresie gdy wymaga tak wiele uwagi dzieci mogą to źle odbierać. Póki co cieszą się i czekają na dzidzię razem z nami :) może to wiek? W końcu maluszkami już nie są...

Fajnie że powstał taki wątek 

Jestem mama 2 chłopców i po 10 latach małżeństwa zdecydowałam się na rozwód. Teraz jestem w nowym związku z mężczyzną, który jeszcze nie ma własnych dzieci. 

Powiem szczerze nasze życie rodzinne to nie jest sielanka. Moi panowie nadal nie mogą się dotrzeć, choć mieszkamy razem juz 1,5 roku. Widzę, że pracują nad tym aby żyć w zgodzie , ale ciągle dochodzi do jakiś spięć. 

Musisz być czujna, bo jak urodzisz malucha sytuacja może sie pogorszyć , ale może być lepiej  Wdrażać starsze dzieci w obowiązki przy maluszku i nie dać im odczuć, że świat kręci się wokół najmłodszego

Etka a w jakim wieku są Twoje pociechy?

Nasi mają teraz 11 i 13 lat a mieszkamy razem od ponad czterech, chłopaków znam 6,5.

Dochodzi czasem do spięć ale wiesz, tak sobie myślę o swoim dzieciństwie i z rodzicami też miałam spięcia. My mamy sporo problemów na tle kontaktów z drugą stroną i z młodszym z tego powodu są spore problemy.

To są chłopcy w trudnym wieku , może nie być różowo....ale mądrość rodziców może wiele, życzę wam tego

Oj w trudnym, choć póki co odpókać starszy bardzo roztropny... Tylko młody sen z powiek mi spędza.

Ja też chowam wnuka rozbrykanego , czasem trudno mi nad nim zapanować i dla świętego spokoju odpuszczm...

Ja niestety nie mogę odpuścić. Nie wymagam od niego bycia ideałema le poczucie obowiązku mieć musi.  Kłamstwo to rzecz nie do zaakceptowania, tylko maluch tego nie może zrozumieć, choć wiecznie tłumaczę, że za prawdę zawsze mniejsza będzie złość niż za kłamstwo. Odpuścić nie możemy, bo nigsy nie powie prawdy a jedynek za brak lekcji nazbiera co nei miara.

Mam to samo , ale jak dotrzeć do takiego Wydaje mi sie , że z dziećmi swoimi miałam lżej Może już zapomniałam!

Może miałaś lżej :) ja widzę różnicę między starszym a młodszym. Jeden rozumie a drugi uparty jak osioł. No cóż, prawa dzieciństwa a nasze zadanie, nie poddawać się i starać się dać im godne życie. i uczyć, jak żyć, być dobrym i iść do przodu. 

Zawsze najważniejsza jest miłość.

Ja tylko żałuje tych chwil, kiedy on jest tak złoślliwy, że nerwy puszczają i wdajemy się w niepotrzebne z nim dyskusje.

Oj, skąd ja to znam.....Potem póżny żal.....

Oj próżny, i ten niesmak... Taka stara i taka głupia, znów dałam się sprowokować. Podobno, powinnam być tą mądrzejszą.... Ech

Mój Konrad ma już 12 lat i jest mądrym chłopcem (jest wzorowym uczniem), czasem można z nim porozmawiać jak z dorosłym. Widzę, że się stara, ale mu czasem nie wychodzi. Tylko, że mój partner czasami nie chce tego zrozumieć. Twierdzi, że Konrad robi mu na złość, zapominając o swoich obowiązkach. A to przecież jeszcze dziecko.

Michał natomiast w listopadzie skończył 9 lat. No i z nim mamy największe problemy. Nie chce się uczyć, ciągle przynosi uwagi ze szkoły. Jest krnąbrny, śmieje nam się w twarz jak z nim rozmawiamy. Nie pomagają nasze prośby i groźby.