Nieposłuszna corka - Forum

wiem co przeżywacie, bo przechodziłam to samo!

mój synek również swego czasu nie słuchał moich poleceń! kiedy zwróciłąm jemu uwagę, krzyczał, walił głową o podłogę, kładł się, gdzi epopadnie i dawał popis! absolutnie nie wolno ulegać dziecku! wiem, ze to trudne, ale uda się! na poczatku też wymiękałam, bo chciałam spokój! potem uodporniłam się na jego wrzaski i krzyki! zaczełam traktować Go obojetnie i wychodziłam z pomieszczenia! wtedy dziecko widziało, że nic nie zdziała tym!

Mój synek też pokazywał co potrafi, gdy jest zły. Było tak, gdy miał niecałe dwa lata i trwało z pól roku. Potrafił walić głową w podlogę, ścianę. Zauważyłam, że gdy wychodziłam to przestawał albo biegł za mną. Zadziałało przytulanie. Na pewno nie wolno ulegać, bo to przedłuży ten okres buntu.

Dobry wieczór!

Uważam, że problem nie leży po stronie dziecka. Córka potrzebuje zasad i konsekwentnego ich przestrzegania. 
Proponuję ustalić wspólnie z dzieckiem zasady panujące w domu i spisanie ich na tablicy, powiesić ją najlepiej na widoku.

Bądźcie konsekwentni, dziecko bardzo szybko zauważa słabości i luki które może wykorzystać. Nie powinno się przymykać oka na zachowania dziecka, musi otrzymać natychmiastowy komentarz. Nie odpuszczajcie, nie ulegajcie, córka musi nauczyć się konsekwencji swoich czynów.

Pamiętajcie też o tym aby  wzmacniać pozytywne zachowania tj, chwalić gdy zachowuje się w pożądany dla was sposób. Skutkuje to o wiele lepiej niż nagana.

Stosując te zasady powinno wam się udać poskromić córkę, musi zrozumieć, że to nie ona jest Panią tego domu ale Państwo.

Dzień dobry,

Po pierwsze warto pokazać dziecku, że histeria i agresja jaką pokazuje sobą jest nam obojętna. Jeżeli dziecko potrzebuje się wykrzyczeć, pozwólmy mu na to. Warto ten moment przeczekać.  Poprzez krzyk, tupanie nogami, nasze pociechy często chcą zwrócić na siebie naszą uwagę. Niektóre dzieci będą podejmowały próby szantażu. W zależności od wieku dziecka i jego świadomości dziecko starsze może próbować nam wmówić, że uspokoi się jeśli my rodzice zrobimy to i to np.  w miejscu publicznym „jeśli kupisz mi batona, to nie będę krzyczał” – zazwyczaj kupujemy batona, aby uspokoić dziecko, a sobie samemu nie narobić wstydu przed ludźmi którzy nas obserwują. Zasada jest odwrotna, najpierw dziecko się uspokaja, potem może zostać pochwalone za zachowanie. Nigdy odwrotnie.

Jako rodzice musimy być konsekwentni. Pozwalając dziecku na zachowania których sami nie tolerujemy nakręcamy go jeszcze bardziej, ponieważ pokazujemy ze coś jest dozwolone. Dziecko błyskawicznie zauważy, ze krzykiem zyska wszystko na co ma ochotę. Pana reakcja powinna być stanowcza. To co mówimy musi iść w parze z tym co robimy. Nie należy robić wyjątków, gdyż dziecko bardzo szybko to wykorzysta. Dyscyplina – stanowczość i konsekwentność to cały klucz do sukcesu.

W przypadku złości dziecka nie należy na niego krzyczeć, gdyż w ten sposób sami dajemy wzorzec zachowania, my krzyczymy- dziecko też będzie krzyczeć, bo bierze z nas przykład. Należy powiedzieć stanowczo czego oczekujemy, ale bez krzyku i przemocy.

Warto zastosować w kierunku dziecka pewne kroki „zgody”. Dla przykładu zaproponujmy, że Pan policzy np. do 10, dając tym samym dziecku czas na uspokojenie i opanowanie emocji. Dajmy dziecku pewnego rodzaju poczucie bezpieczeństwa, że jesteśmy dla niego wsparciem a nie wrogiem, ale róbmy to konsekwentnie. Dziecko buduje swoją autonomię, badając wpływ na otaczający świat, stąd zaobserwujemy niestosowne zachowania. 

Jak to rodzić powinien byc zawsze czujny i uważny, raz pozwolisz a dziecko w mig wyczuje.. Jednak to tylko babcie mogą rozpieszczać..

Tak zgadza się. 

Czujność to nie lada wyzwanie dla rodzica. Warto z babciami przedyskutować temat. Zdaję sobie sprawę, ze one mogą mieć odmienne metody wychowawcze, ale to nasze dziecko, my decydujemy jak zostanie wychowane, trzeba babcie i dziadków o tym uświadomić. Oni mieli już czas na wychowywanie swoich dzieci - nas obcenych rodziców. 

Bądź konsekwenta i twarda. Nie reaguj na histerię dziecka - Ty jesteś wodzem tego plemienia i Ty decydujesz co i jak :).

Trochę w tym prawdy. Trzeba udawać że płacz i histeria nie robią na nas wrażenia, ale jednocześnie mieć rękę na pulsie.

Zgadzam się nie reaguj na histerię i nie ulegaj.

Wprowadzenie zasad to pierwsze co powinniście zrobić. Pamiętaj , że jeśli teraz nie opanujecie sytuacji to będzie tylko gorzej.

Najtrudniej nie reagować w miejscach publicznych. My mieliśmy ten problem.

Miejsce publiczne są najgorsze bo nie wszyscy ludzie potrafią zrozumieć dlaczego tak postępujemy.

Witam. Unas też był ten sam problem i wiem co przeżywacie, ale przeszło jak zapisałam dziecko do przedszkola, przy dzieciach jakoś się uspokoiło wie jak się zachować. Dodam jeszcze że chodzimy do przedszkola w Łodzi {wymoderowano}. Polecam, każdej mamie córka jest zachwycona tym przedszkolem

Polecam do przeczytania: Chcesz mieć grzeczne dziecko? Naucz je tego>>

Może znajdziecie tu przydatne wskazówki.

Tak i każdy ma inny sposób wychowywania dzieci

W jakim wieku jest córka? Jak Państwo reagują na takie zachowania córki?

Najwyraźniej metody, które stosuje Pana córka teraz, sprawdzały się już wcześniej. Nauczyła się, że w końcu dostanie to, czego chce. Trzeba wychowywać dziecko od najmłodszych lat, inaczej problem będzie tylko narastał. Jeśli ustępujemy dziecku raz, drugi lub trzeci to uczy się, że każdy następny raz zależy tylko od tego, żeby głośniej i dłużej krzyczeć.

Zgadzam się z tym, że powinni Państwo wprowadzić w domu (jak i poza nim) zasady właściwego zachowania. Spisanie ich na tablicy to dobry pomysł. Warto zaangażować córkę w tworzenie takiego domowego regulaminu. Jeśli nie potrafi jeszcze pisać, może wykonać rysunki do ustalonych zasad. Również nie polecam krzyczenia na dziecko – okazujemy w ten sposób słabość, którą dziecko może wykorzystać (im bardziej się denerwujemy, tym głośniej krzyczy dziecko). Choć nie jest to łatwe, trzeba mówić do dziecka spokojnie, ale stanowczo. Rozmawiać wtedy, gdy dziecko się już uspokoi.

Jeśli zdarzy się bunt w sklepie, gdy usłyszy odmowę kupna jakiejś rzeczy, to zasada jest prosta – wychodzimy z dzieckiem ze sklepu i mówimy: „Nie podobało mi się to, jak się teraz zachowałaś, dlatego wracamy do domu.”

Kluczem jest konsekwencja - nie wolno ustępować, należy trzymać się ustalonych zasad.

wlasnie... czesto sie z tym spotykam..

Witam, 

Po przeczytaniu Pana postu myślę, że dziewczynka wcześniej miała aprobatę na tego typu zachowanie i nauczyła się, że jeśli będzie krzyczeć i się rzucać to Państwo dacie jej to czego będzie chciała.  W jakim wieku jest córka ? Jeśli przedszkolnym to trzeba przyznać, że dzieci są bardzo dobrymi obserwatorami, uczą się w jaki sposób mogą nami manipulować, bo przecież są takie małe i kochane to jak można im czegoś odmówić. Dzieci we wczesnym wieku odkrywają, że mają wolną wolę, poznają uczczucia, mają też swoje emocje. Myślę, że Pana córka buntuje się, chce pokazać swoją " niezależność" i sprawdzić jakie są granice Pana oraz pańskiej żony. Dzieci często w ten sposób odreagwują jakąś nieprzyjmną sytuację, ale najczęściej starają się w ten dość wyraźny sposób pokazać swój temperament i chęć zdobycia tego czego chcą. Napisał Pan, że córka nie słucha Pana poleceń, być może jest ich zbyt dużo kierowych w jej stronę, a może nie są one adekwatne do wieku i możlwości Pana dziecka ? Należy pamiętać że wszystko trzeba dostosowywać do naszych pociech i nie można wykraczać poza ich możliwości. Być może Pana polecenia są dla niej za trudne lub wyraża je Pan w złości czy gniewie a dziecko bardzo dobrze to wyczuwa i wtedy się sprzeciwia. Musi Pan pamiętać by do dziecka zwracać się ze spokojem i stanowczością i we wszystkim być kosekwetnym. Czy zastanwiał się Pan kiedyś nad emocjami córki ? Może warto byłoby porozmawiać o tym ze swoim dzeckiem i postarać się zrozumieć czemu reaguje ona tak a nie inaczej. Jeśli dziecko jest nieposłuszne czy też rzuca się na podłogę, krzyczy i robi awanturę tak naprawdę sprawdza Pana możlwości, wie że może się to Panu nie spodobać i szybcij osiągnie swój cel niż by zrobiła to w przyjazny i spokojny sposób. W takich sytucjach powinien Pan nie reagować , pozwolić jej leżeć na pododze i krzyczeć. W ten sposób pokaże Pan, że nie robi to na Panu wrażenia i nie da się Pan w ten sposób przekonać. Musi Pan pamiętać, aby za każdym razem być konsekwetnym i nie robić wyjątków. Kiedy dziecko się uspokoi moze Pan spróbować podjąc rozmowe na temat tego czemu tak zrobiła np " Widzę, że jesteś bardzo zła i niezadowlona, powiesz mi czemu tak się zachowałaś?". Pokaże Pan w ten sposób, że zależy Panu na dziecku, że jest Pan ciekawy co dziecko odczuwa. Jeśli dziecko nie będzie posłuszne i nię będzie chciało wykonać polecenia może Pan zainscenizować scenke " zamiana ról" i zachować się tak jak pańska córka kiedy się jej odmawia. Pokaże Pan w ten sposób, że nie jest to dpbra metoda i da Pan dziecku do myślenia. Musi Pan także kontrolować swoje emocje, nie może Pan reagować nieadekwatnie do sytuacji, czasem może Pan być aktorem i mimo,że jest pan spokojny pokazać gniew by dziecko wiedziało, że nie zgadza się Pan na dane zachowanie. Musi Pan umieć rozmawiać z córką i starać sie ją rozumieć, ale nie zapominać przy tym o ustaleniu granic i zasad postępowania obu stron. Muszą Państwo być wsparciem dla córki, starać się jej pomagać w cieżkich momentach, nawet jeśli nie wszystko Państwo rozumieją. Należy też pamietać, że kary nie wniosą nić dobrego w wychowaniu, mogą jedynie potęgować agresję i gniew dziecka, które w ten spośob będzie okazywało sprzeciw do przyjętego sposobu rozwiązania problemu. Krzyk, groźby i objetnice typu " uspokój się a dam/ kupię ci.." również nie są dobrą metodą bo dziecko nauczy się, żę może dostać wszystko co chcę jeśli tylko odpowiednio to pokaże. Co do agresji nie mogą Państwo na to pozwalać i należy ją od razu hamować. Ważna jest wtedy postawa ciała, proste ale stanowcze komunikaty kierowane do dziecka i zwrócenie uwagi jak sie czuje duga strona, można też pokazać dziecku, że to nic przyjmnego. Ostatnio miałam okazję przeczytać bardzo ciekawą książkę pt " Nie, nie nieee chcę " Barbary Sichetermann i muszą przyznać, że podsuneła mi wiele ciekawych pomysłów i rozwiązań, ale też uświadomiła wiele rzeczy. Do tego jest napisana w interesujący sposób  i bardzo przejrzysty, więc myślę, że jest godna uwagi. Mi bardzo pomogła i zasiliła moją biblioteczkę.