Wyznanie- cały czas myślę - Forum

Przykre to jest bardzo. Dobra stroną jest to że masz przy sobie chodz jednego skarba.... Lekarze też sie nie popisali....

Myślę że lekarze nie mieli wpływu na sam zarodek, nie mogli uratować tego dziecka, czasem natura takie figle przykre nam płata. Szokiem natomiast jest dla mnie to ile czasu po porodzie chodziłaś nieświadoma , słyszałam o jednym takim przypadku - znajoma - ale to wszysko się rozegrało w około 4 dni po porodzie - wróciła do domu ale jej stan był tak krytyczny że zabrała ją karetka, w szpitalu okazało się co się dzieje i miała operację. Trzymaj się cieplutko :). Jeśli nadal nie będziesz mogła sobie z tym poradzić może warto porozmawiać ze specjalistą, czasem kilka takich rozmów bardzo może pomóc.

Historia jak z filmu dokumentalngo.

Bardzo mnie wzruszyłaś tym zwierzeniem.To straszne wiedzieć,że było też drugie dzieciątko.

Jeśli chodzi o lekarzy, to takie rzeczy się zdarzają.Ileż razy słyszy się,że przez całą ciążę lekarz prowadzący, podczas badań usg nie zauważył,ze to ciąża bliźniacza i mama ma sporą niespodziankę podczas porodu. 

Kiedyś widziałam taki dokument ,w którym kobieta  została zoperowana,bo skarżyła sie na bóle brzucha,a okazało się ,że  po 30 latach znaleziono u niej martwy ,kilkumiesięczny płód.

Masz rację,to niezrozumiałe,ale ciesz się ,że masz zdrowe,śliczne dzieciątko. 

Nie wiem czy to Cię pocieszy...ale pomyśl może w ten sposób,że tak miało być i los oszczędził Ci cierpień....Wiem,że trudno Ci z tym i rozmyślasz o tym dzieciątku,ale może nie miało szans i zostało wyparte przez twój organizm...I np nie przeżywałaś jego śmierci po porodzie albo urodzenie maleństwa martwego..Wiem że te słowa są straszne trochę ale mam nadzieje że się nie obrazisz.W tej sytuacji chciałam Ci ukazać tą "jaśniejszą" stronę.A może warto skorzystać z pomocy specjalisty.

Bardzo smutne.....
Wierze Ci ze czesto myslisz o tym drugim dzieciatku i ze to trudne...
Sa sytuacje w zyciu na ktore nie mamy wplywu,tak jak napisalas trzeba sie cieszyc ze jest Liwia-cala i zdrowa.

Przytulam Cie kochana

Boże , tak myśle , że lepiej dla ciebie jakbyś o tym nie wiedziała , będziesz myśleć o tym drugim dzieciątku napewno Ja pierwsze słyszę o czymś takim ....no i ci lekarze.....

To przykre co opisalas.
To bylo twoje dziecko i nigdy o nim nie zapomnisz bedziesz myslala to normlne.
Ja poronialam w 6 tygodniu ciazy mimo tego ze niecale 3 miesiace potem zaszlam w ciaze z Nikolka to o tamtym utraconym dzieciatku wciaz mysle.Mam go w sercu na zawsze!!!!

Witam.

Znam Twoją sytuację, ale od drugiej strony. Moja mama była w ciąży bliźniaczej, ale w trzecim miesiącu ciąży poroniła jeden z płodów. Lekarz uznał, że ciąża się zakończyła i mama musi udać się na łyżeczkowanie. Ale mama bardzo się tego bała, dlatego nie pojechała. Parę tygodni później okazało się, że ciąża się jednak utrzymała, wszystko dzięki temu, że mama nie poszła na łyżeczkowanie.

Bardzo często myślę o moim bliźniaczym rodzeństwie, mam takie przekonanie, że była to dziewczynka, moja siostra. Myślę o tym jak byśmy się dogadywały, czy lubiłybyśmy te same rzeczy, czy byłybyśmy nierozłączne...

Mój brat też pochodzi z ciąży bliźniaczej, ale drugi płód obumarł. Urodzili się jednak razem, mój brat jako "normalne" dziecko, drugi płód był maluśki, wcześnie obumarły.

Takie przypadki jak widać się zdarzają. Wiadomo, drugi maluszek był tak samo Twoim dzieckiem jak córcia. Ale tak się czasem dzieje że nie wszystko układa się dobrze, my niestety nic na to nie poradzimy. Ciesz się córeczką, a maluszka miej zawsze w sercu.

Co do lekarzy - wiadomo na jakim etapie ciąży Twój dzidziuś przestał się rozwijać? Może był bardzo malutki i ciężko go było zobaczyć na USG? Generalnie rozumiem to, co przytrafiło się mojej mamie, bo to były wczesne lata 80, nie było jeszcze USG. Ale teraz?

Życzę Ci, aby córcia rosła zdrowa i szczęśliwa. A maluszek niech ma swoje miejsce w Twoim sercu. Pamiętaj, że wsystko złe co się stało było niezależne od Ciebie.

Jak zerknęłam w nocy na forum, to aż mi się tak miło zrobiło jak zobaczyłam od Was tyle słów otuchy, niestety nie mogłam odpisać, bo coś mam nie tak chyba z przeglądarką.

Przyznam się, że myślałam nad wizytą u specjalisty, chociaż uważam, że jestem osobą dość silną psychicznie, to jednak to jakoś tak mnie dręczy. Wiem, że nic nie mogłam zrobić, ale jednak zadręczam się, że nie chciałam "ciała" tego dzieciątka. Po prostu nawet o tym nie pomyślałam, że mogę je pochować. Z tego co lekarz powiedział, płód zatrzymał się na rozwoju w około 3 miesiącu, także jak dla mnie to już sporo :( czuję, jakoś tak wewnętrznie, że byłby to chłopiec, nawet dałam mu imię.

Myślę, sobie, że może lepiej by było jakbym nie wiedziała?

Tak też pomyślałam, ale to ja wyraziłam od siebie swoje zdanie i wydaje mi się, że nie cierpiałabyś Teraz musisz się z tym zmierzyć, ale napewno z pamięci nie usuniesz tego co tak mocno zabolało Wspułczuje ci bardzo 

Kurcze chciałabym mieć bliźniaki, wiadomo, że to podwójne szczęście, ale i podwójny obowiązek, może tak miało być bo ciężko byłoby mi dać sobie radę? ehhh może się komuś wydawać, że narzekam, ale chyba jednak faktycznie wolałabym nie wiedzieć. Ciekawe czy to uczucie straty i jakiegoś poczucia winy minie.

Biedulinko,jestem w wiekim szoku,3 miesieczny płód to już nie zarodek,a maleńkie dzieciatko.

Tym bardziej mi się smutno zrobiło.

Chociaż historia Izabeli i jej mamy również tragiczna.

Niestety,świat jest dla nas niezrozumiały i tak już zostanie.

Zawsze zastanawiam się, dlaczego śmierć dotyka dzieci,najbardziej niewinne istotki.Niedawno mój kolega stracił 2-letnią córeczkę.I mimo,że była kilka razy operowana na raka mózgu,to zmarła na serduszko,które nie wytrzymało narkoz i ingerencji w jej maleńkie ciałko.W takich chwilach przestaję wierzyć w Boga.

Nie zadręczaj się!Nic nie dzieje się bez powodu ja tak to sobie tłumaczę.Musimy cieszyć się tym co mamy i mieć w sercu nasze kochane aniołki które były słabiutkie by przeżyć :(.Troszkę czasu,a nauczysz się z tym żyć sama poradzisz sobie napewno tego Ci życzę!!!

U mnie w rodzinie (wie tylko najbliższa) wszyscy byli zszokowani tą informacją, mąż także. I na pewno to przeżyli, chociaż pewnie nie chcięli mi tego pokazać. Jednak mnie boli, to, że oni tak jakby przeszli z tym do porządku dziennego, nie rozmawiając ze mną o tym. Wiem, że pewnie nie chcą mnie w żaden sposób urazić, ale ja potrzebuję się chyba właśnie wygadać. Wyjęczeć, wyjęczeć i w jakiś sposób dać upust swojej złości :(

Porozmawiaj z mężem o tym.Mój po moim poronieniu myślał,że lepiej będzie jak nie będziemy o tym rozmawiać.Niestety mylił się i jak miałam dołek to mu powiedziałam że ja chcę rozmawiać o tym co się stało,że nie chcę z tym być sama.On też to przeżył i dzieci starsze też bo rozumiały sytuacje.Rozmowa przede wszystkim :).

Chyba faktycznie jak przyjedzie to muszę z nim pogadać. To jest też problem, że on musiał wracać do domu, a ja zostałam sama. Sama z dzieckiem i sama z dzieckiem w myślach. A rozmowa przez Skypa, raczej nie sprzyja wylewności.

Wizyta u specjalisty wcale nie oznacza że ktos jest słabszy psychicznie. Wizyta u psychologa nie jest niczym złym ani gorszącym, polska meltalność jest taka a nie inna i dlatego boimy się wizyt w takich poradniach. W USA każdy ma praktycznie terapeute a treapeuci są praktycznie od wszystkiego . Specjalista po prostu mógłby Ci pomóc poradzić sobie z myślami, ukoić ból.

Ja się nie wstydzę iść do specjalisty, chociaż tyle, ale mam typowy objaw- że poradzę sobie sama.

W takich chwilach myślę, że nie mamy wpływu na wiele rzeczy w naszym życiu. I choć byśmy chcieli coś zmienić, naprawić to jest to niemożliwe. Ważne, aby przeżyć okres tzw. żałoby - wypłakać się, wykrzyczeć,wygadać, pożegnać się, aby móc pójść dalej...