Zostałam sama! - Forum

Agnieszko pustka w sercu pozostaje i wydaje mi się, że nic nie jest w stenie jej wypełnić ,ale obok tej pustki budują się nowe emocje,których z pewnością dla ciebie dostarczają dzieciaczki. Zapewne męczące jest rozmyślanie co by było gdyby... niestety nie jesteśmy w stanie cofnąć czasu,zmienić biegu zdarzeń. Skoro trudno cofnąć czas,może trzeba popracować nad krokiem do przodu (choć pewnie łatwo powiedzieć-a ciężej zrobić).

Miło posłuchać o tych chwilach śmiechu w kąpieli :)

I nie przepraszaj za swój ból...

Moc pozytywnej energii wysyłam...

Opowiedz coś o tym nowym mieszkaniu. Dzieciaczki widziały?

Widziały, ale jeszcze przed remontem. Teraz jeszcze nie widziały ale już się cieszą że będą mieć nowy domek.

Super! Potraktuj to mieszkanko jako nowy etap w Waszym życiu:) Na pewno będzie coraz lepiej, wierzę w to~! I Ty też musisz w to wierzyć- to najważniejsze!

Skup się na pozytywnych aspektach - nowy dom-nowe obowiązki. Urządzanie nowej przestrzeni bywa bardzo przyjemne:)

2 marca moja siostra bierze ślub a ja jestem świadkiem. Boję się tego jak to przetrwam. Ale nie wyobrażam sobie żeby mnie przy niej w tym dniu nie było. Wiem że Mariusz nie miałby mi tego za złe że mimo że noszę po nim żałobę (NAJWIĘKSZĄ w sercu, której i tak nikt nie może zobaczyć) to pójdę na slub i przyjęcie do mojej siostry. Gdyby to był ślub koleżanki, kuzynki, znajomej na pewno bym nie poszła ale to moja siostra i chcę być razem z nią w tym dniu. 

 Boję się że widząc jej ślub poryczę się bo mi się NASZ ślub przypomni.

 Czy to coś złego że chcę tam iść?

Wszyscy mi mówią że mam żyć a przynajmniej starać się żyć normalnie i próbuję to robić choć jest ciężko, cholernie ciężko.

Cieszę się że są Familie bo mogę tu popłakać i ponarzekać na to co się stało. Dzięki temu mam siłę do walki z przeciwnościami w realnym życiu. 

Nie - nie ma w tym nic złego, że chcesz iść na ten ślub. Wiem, że to co napiszę zabrzmi w tym momencie strasznie, ale życie płynie dalej i Ty masz prawo żyć normalnie. Tak jak napisałaś, żałobę nosisz przede wszystkim w sercu i Twój mąż na pewno nie miałby nic przeciwko, żebyś była w tym dniu z siostrą. W końcu to jedna z najbliższych Ci osób. Ona Cię wspierała i wspiera nadal. Ty również powinnaś Ją wspierać w takich sytuacjach jak ślub.

Wiesz co... jesteś bardzo dzielna. Fajnie, że jesteś z nami. I choć wiem, że to tylko słowa, że kontakt przez monitor to mam nadzieję, że zostaniesz z nami na dłużej i z czasem zaczniesz się dzielić promykami radości, które na pewno zaczniesz za jakiś czas dostrzegać. Dużo szczęścia życzę.

Znowu mam doła.  Czuję się jakaś przybita. Głowa mnie boli i wogóle... Po obiedzie zostawię dzieciaczki rodzicom a ja pójdę na cmentarz. Nie wiem czy ,,rozmowa" z Mariuszem coś zmieni w moim dzisiejszym samopoczuciu ale muszę iść na cmentarz.

 Zaraz pędzę odebrac chłopców z przedszkola a młoda zostanie z babcią.

Teraz jest mi źle ale wierzę że jeszcze będzie dobrze i to nasze życie się poukłada.

Bardzo Wam dziękuję za wszystkie słowa wsparcia i otuchy jakie od Was dostaję. 

Aga daj sobie czas i rozmawiaj,rozmawiaj,rozmawiaj! Cmentarz to symboliczne miejsce,bo twój Mariusz jest głęboko w twoim sercu i zawsze możesz-jesli tylko czujesz potrzebe porozmawiać.

Życzę Ci spokojnego dnia dzisiaj...

Pozdrawiam Cię cieplutko, dzielna z Ciebie kobieta! 

Byłam na cmentarzu. Pogadałam. Jak wyszłam z cmentarza to miałam ochotę zostawić to wszystko i już do domu nie wracać. Ale wiedziałam że nie mogę tego zrobić! Nigdy przenigdy nie zostawię swoich dzieciaczków! Ale takie myśli mi przyszły do głowy i nic na to nie poradzę. 

Jak wróciłam do domu to się poryczałam i to bardzo.

Jak już kładłam bąbelki spać to już mi było troszke lepiej.

Teraz ciągle mi źle na duszy i ryczeć mi się chce. Ale będzie lepiej. Ciężko w to mi uwierzyć teraz ale wiem że tak będzie. Nie wiem jak to  będzie ale zobaczymy. Mam tylko nadzieję że limit nieszczęść w swoim życiu mam już wykorzystany bo śmierć Mariusza to nie jedyna ,,porażka" icoś co mi w życiu nie wyszło.

Tęsknię za Mariuszem tak mocno!!!!!!!

Jeszcze jutro do pracy a z tym moim samopoczuciem kiepsko to widzę, ale jak mus to mus. 

Agnieszko, porozmawiałaś sobie z Mariuszem, popłakałaś( to całkiem normalne). Ale musisz być dzielna, dla Waszych Bąbelków!! Nie pokazuj dzieciom, że Cię to wszystko przerasta, że jestes smutna. Wiem, że jesteś dzielną kobietką i dasz radę się pozbierać, dla Waszych dzieci... Tulam Ciebie bardzo mocno!!!Naprawdę jesteś silną kobietą.

Jesteś bardzo dzielną kobietą.

I już po ślubie i weselu! Przynajmniej dla mnie bo reszta się jeszcze ,,gości".

Prawie się poryczałam w USC (bo moja siostra miała cywilny ślub), bo tyle wspomnień i tak bolało jak składali sobie przysięgę. My też mieliśmy ślub tylko cywilny, ale i tak byliśmy szczęśliwi i to BARDZO!!!!!!! 

Dzieciaczki już śpią, a ja jakoś nie mogę.

Wiem że ciągle narzekam Wam tu na forum ale muszę to z siebie gdzieś wyrzucić a łatwiej jest mi to napisać niż powiedzieć komuś. 

...

Agnieszko!!! narzekaj sobie ile tylko chcesz!!! Wysłuchamy Cię, poczytamy , poradzimy.

Tak dla przykładu. Mój ojciec zmarł jak ja miałam 1 rok i 4 miesiące. Brat urodził się 3 tygodnie po śmierci ojca.

Mama chowała nas sama bez niczyjej pomocy ( tak chciała) 12 lat. Potem wyszła za mąż . Z drugim mężem przyżyli 31 lat. Też zmarł 14 lat temu. Teraz w chorobie czasem wspomina ich obu.

Wszystko mija. I najgorszy ból też. Masz dzieci, więc masz dla kogo żyć. A poza tym masz siebie. Musisz być silna dla Was trójki.

Dawno tu do Was nie zaglądałam więc nadrabiam zaległości.

Przede mną pracowity tydzień. W piątek wyprowadzamy się od rodziców i idziemy na nowe mieszkanie. Ale żeby to się udało to muszę codziennie chodzić do naszego mieszkanka i zrobić ostatnie porządki: umyć podłogi, poukładać resztę rzeczy, itd. Muszę poprzenosić jescze trochę rzeczy od mamy do siebie. Trochę to roboty. I jeszcze to palenie w piecach kaflowych   Ale człowiek wszystkiego jest się wstanie nauczyć, to i ja dam radę, co nie?

Już nie mogę doczekać się kiedy się wyprowadzimy od rodziców. Fakt, boję się tej wyprowadzki, pierwszego samotnego wieczoru w nowym domu ale to musi nastąpić. Tak po prostu musi być! Widzę że na dłuższą metę nie mogłabym z rodzicami mieszkać. Mama nic nie mówi ale widzę że już jest zmęczona tym natłokiem ludzi w domu i ja też powoli zaczynam być tym zmęczona.

Chłopcy już nie mogą się doczekać kiedy zamieszkają w nowym domku. Ciągle mi się pytają kiedy będzie piątek .

Mam tylko nadzieję że Mariusz nas teraz widzi i jest dumny jak dajemy sobie rade mimo że jego już nie ma.

Myslę,że jest z Was dumny.Taka zmiana może dobrze na Was wpłynąć.Poradzisz sobie kochana,:-)

Niesamowite jest to , że człowiek ma takie pokłady siły, które ujawniają się wówczas, kiedy staje przed trudną sytuacją. Jesteś tego doskonałym przykładem. To dramatyczne doświadczenie wyposaży Cię w mega zaradność. Brawo Aga! Mariusz byłby z Ciebie dumny i Ty bądź z siebie dumna. Dasz rade!!!Dasz rade!!! Dasz rade!!!

A piątek już tuż tuż :))))

Podziwiam, i trzymam za Was kciuki, ale ja wierzę, że osoby, które od nas odchodzą, odchodza tylko fizycznie. On Cię wspiera, i jest obok Ciebie i dzieci. To, że masz chwile słabości, to normalne, inaczej coś byłoby nie tak. Ale dobrze, że chcesz o tym mówić.

Cieplutko cie pozdrawiam Dasz rade!!!